Nowe ujęcie procesu twórczego w muzyce. Wewnętrzna polemika między założeniami estetycznymi a teraźniejszą rzeczywistością kryzysu

Abstract

Proces twórczy kojarzony z aktem komponowania w nowoczesności postrzegany jest z różnych perspektyw. Choć kompozycja pozostaje główną częścią procesu kreacji, jego elementami składowymi są również: wykonawstwo artystyczne, improwizacja czy inżynieria dźwięku. Kompozytor, tworząc kompozycję, nie sprawia, że zostanie ona „ożywiona”, dopóki nie wykona jej wykonawca. W pracy artystycznej odzwierciedlenie znajduje idealistyczna triada pojęć: prawdy, dobra i piękna, o ile chodzi w niej o przekaz wartości, które wiodą od „inter-ego” artysty ku światu zewnętrznemu. Gdy praca ta wypływa z istoty uczuć i odczuwanych emocji zawiera w sobie pierwiastek twórczy. Uzewnętrznienie głębokich pokładów duszy artysty jest „treścią” tego, co postrzegamy jako „piękną formę”. W akcie twórczym elementem formalnym jest więc „idea” artysty, która przekazywana jest odbiorcom. Kreatywność artystów-muzyków, w dobie sytuacji uwarunkowanej pandemią 2019–2021, przyjmuje wciąż nowe formy i wzorce. W rzeczywistości „internetowej awangardy w sztuce” powszechną staje się ekspansja wirtualnych transmisji muzycznych. Proces twórczy, charakteryzujący się dążeniem do odtworzenia nieuchwytnego stanu jedności, ciągłości i doskonałości z wykonywaną muzyką, dziś jest zależny od nowych środków przekazu i streamingu. Choć kategoria przedmiotu artystycznego uległa modyfikacji, gdyż nakreślona została jego korelacja ze światem transmisji danych, wytwory artystów, z założenia nieprzystające do wirtualnej rzeczywistości, w dobie kryzysu kultury muszą pozostawać z nią w dialogu.