Od trydenckiego do misjonarskiego modelu seminarium duchownego w siedemnastowiecznej Francji

Abstract

Celem niniejszego opracowania jest przedstawienie ewolucji modelu formacji seminaryjnej: od seminariów wymaganych przez Sobór Trydencki do pierwszych form ośrodków formacyjnych założonych przez św. Wincentego a Paulo we Francji w XVII wieku. Opłakany stan części duchowieństwa i nieudane próby założenia seminariów trydenckich wpłynęły na potrzebę zmian w modelu formacji. Nie tylko jego realizacja, ale i sama koncepcja wymagała istotnych modyfikacji, zwłaszcza w odniesieniu do zbyt niskiego wieku przyjmowanych kandydatów. Decydującą rolę odegrały powoli wprowadzane i rozwijane rekolekcje przed święceniami, które stały się podstawą dalszych modyfikacji i ulepszeń. Zanim ostatecznie ukształtował się znany do dziś model seminarium, pierwsze seminaria opierały się na formule z połowy XVII wieku. Jednym z jej głównych wzorców był model wincentyński, wywodzący się ze Zgromadzenia Misji. Jego cechami charakterystycznymi były z jednej strony nacisk na życie duchowe kandydatów, z drugiej strony aspekt duszpasterski, bardziej praktyczny niż intelektualny, pozwalający na podjęcie posługi zwłaszcza tam, gdzie brakowało kapłanów.