Teoria cnoty w Hexaëmeron św. Bonawentury

Abstract

Bonawentura przedstawił syntetyczną koncepcję cnoty w protreptycznym dziele „Hexaëmeron”. Połączył w niej tradycję filozofii pogańskiej oraz tradycję wywodzącą się od myślicieli chrześcijańskich. Do połączenia obu tradycji posłużył się rozróżnieniem na poznanie wszczepione z natury i poznanie podniesione przez wiarę (konstruując to rozróżnienie, odpowiadał przede wszystkim na palący problem odnowienia syntezy teologicznej św. Augustyna). Na poziomie poznania wszczepionego z natury, dokonał połączenia koncepcji cnoty wywodzącej się od Platona, stoików i Plotyna, z nowo odkrytym w XIII wieku dorobkiem Arystotelesa. Natomiast na poziomie poznania podniesionego przez wiarę, zebrał w jedną całość cały dorobek chrześcijańskiego nauczania o cnocie. Następnie, utworzenie płynnego przejścia z jednego poziomu poznania na drugi, pozwoliło Doktorowi Serafickiemu na przedstawienie solidnej koncepcji cnoty, obejmującej wszystkie dotychczasowe dokonania w tej dziedzinie.