Dialogiczny wymiar homilii po Soborze Watykańskim II

Abstract

Prezentowana rozprawa pt. Dialogiczny wymiar homilii po Soborze Watykańskim II podejmuje problematykę teologii przepowiadania w ramach homiletyki fundamentalnej i formalnej. Celem prowadzonego procesu badawczego jest pogłębienie teologii homilii. Oryginalność pracy polega na tym, że wyjaśnia ona dialogiczny wymiar homilii, odwołując się do natury osoby ludzkiej, charakteru procesu zbawczego oraz natury i struktury liturgii. Prowadzone badania przedstawiają homilię jako akt komunikacji interpersonalnej w liturgii, w którym aktualizuje się dialog zbawczy. W takiej perspektywie analizowane są soborowe i posoborowe orzeczenia Magisterium Kościoła na temat homilii, żeby określić, na czym polega jej dialogiczny wymiar i jak należy go realizować. Praca proponuje dialogiczny model komunikacji homilijnej i kryteria dialogiczności homilii oraz omawia rodzaje dialogu homilijnego. Uzasadnia, że dialog jest paradygmatem homilii; stanowi jej fundamentalną zasadę i może być stosowany jako skuteczna metoda komunikowania orędzia Bożego uczestnikom zgromadzenia liturgicznego. Dysertacja omawia proces i sposoby aktualizacji dialogu zbawczego w homilii, wyjaśnia, jak uzyskać jej dialogiczną dynamikę, a także prezentuje werbalne i niewerbalne aspekty komunikacji homilijnej.